Hij was maar een clown.
In 't wit en in 't rood.
Hij was maar een clown.
Maar nu is hij dood.
Hij lachte en sprong,
In het fel gele licht.
Maar onder die lach,
Zat een droevig gezicht.

De herinnering blijft,
Aan die clown met z'n lach.
Hij heeft alles gegeven,
Tot de laatste dag.
Niemand kende de pijn,
Van z'n stille verdriet,
Want er was op het einde,
Niemand die hij verliet.

Hij woonde alleen,
In een wagen van hout.
Hij was maar een clown,
En zo werd hij oud.
Z'n hoed was te klein,
En z'n schoenen te groot.
Ach, hij was maar een clown,
Maar nu is hij dood.

De herinnering blijft,
Aan die clown met z'n lach.
Hij heeft alles gegeven,
Tot de laatste dag.
Niemand kende de pijn,
Van z'n stille verdriet,
Want er was op het einde,
Niemand die hij verliet.

Op een avond, hij viel.
Hij was er elke keer,
Het publiek lachte luid,
Maar voor hem, was het uit.
Hij was maar een clown,
In 't wit en in 't rood.
Hij was maar een clown,
Maar nu is dood.

De herinnering blijft,
Aan die clown met z'n lach.
Hij heeft alles gegeven,
Tot de laatste dag.
Niemand kende de pijn,
Van z'n stille verdriet,
Want er was op het einde,
Niemand die hij verliet.
De herinnering blijft,
Aan die clown met zijn lach.
Hij heeft alles gegeven,
Tot de laatste dag.
Niemand kende de pijn,
Van z'n stille verdriet,
Want er was op het einde,
Niemand die hij verliet...